Kastra by Tsiak (GRC) Lyrics
[Verse]
Πάλι ψάχνω να με βρω μα συνεχώς
Μόνος γυρίζω
Μες την πόλη άνθρωποι ζόμπι, όλοι πνιγμένοι μες το γκρίζο
Παλεύω για να χτίσω όπως πεθαίνω για να ζήσω
Ακόμα μένω με μια ιδέα και έναν μισοτελειωμένο δίσκο
Πέρασε καιρός και τώρα δεν υπολογίζω
Αν δεν λυγίζω τράβα πες τους πια κουράστηκα να ελπίζω
Μαζεύτηκαν γραπτά που με βαρένουν
Και τα σκίζω
Βρέθηκα τους δίπλα να ξυπνάω και να βρίζω
Ήταν πολλοί και σαν παιδί μου λέγανε πως δεν αξίζω
Μα είχα βρει την διαφυγή τα άσχημα να χρωματίζω
Τι ντροπή; Ερωτεύτηκα ένα κατάμαυρο σκίτσο
Μα κατάφερα απ' το μαύρο να τ' ανθίσω
Κατάφερα να δω μέσα στα μάτια περηφάνεια
Από μια μάνα που ήταν δίπλα σε όλα τα στραβά μου πλάνα
Απ' την αλάνα στη σκηνή κι απ' την σκηνή πίσω στα πάρκα
Τράβα κάψε όλα τα φράγκα όταν η τέχνη είναι για πάντα
[Chorus]
Δεν αρκούν χειροκροτήματα και στίχοι για λεζάντα
Ούτε ο κόσμος μες τα lives αν δεν με κοιτάει στα μάτια
Μικρέ μου δεν γράφω κομμάτια να τα ακούς με μπάφια ανοίξ' τα αυτιά σου και κρατά σύμμαχο για τα σκοτάδια
Είμαι ζωγράφος κι η παλέτα μου κρύβει χιλιάδες χρώματα
Πιτσιρικάς φοβόμουν και κρυβομουν στα παπλώματα
Στα ίδια αυτά παπλώματα που ενώνονταν τα σώματα
Κρύβονται τόσα μυστικά και δεκάδες ονόματα
Τα κάστρα από τουβλάκια γίναν πύργοι από κουτάκια και μπουκάλια
Για να σας δω πρέπει να πάρω κυάλια
Κι ας λέτε πως την είδα αυτή τη νύχτα δεν αντίκρισε κανείς τον Πάνο χάλια
Το σφήξιμο στο στήθος με αγχβνει
Το φάντασμα στο κέλυφος δεν έχει πια σεντόνι
Τόσα λάθη που μια συγνώμη λυτρώνει
(Ποια αγχόνη)
Αφού θα πάμε για ολικη αν αφήσω τιμόνι
Είμαι ακόμα αυτός που γνώρισες αυτός
Για κάποιους ο χαζός για μένα ο πιο σημαντικός
Μα μεταλλάχθηκε ο σκοπός
Η νύχτα κρύβει πάντα τις ατέλειες κι αυτός ήταν ο λόγος που μισήσατε το φως
Πάλι ψάχνω να με βρω μα συνεχώς
Μόνος γυρίζω
Μες την πόλη άνθρωποι ζόμπι, όλοι πνιγμένοι μες το γκρίζο
Παλεύω για να χτίσω όπως πεθαίνω για να ζήσω
Ακόμα μένω με μια ιδέα και έναν μισοτελειωμένο δίσκο
Πέρασε καιρός και τώρα δεν υπολογίζω
Αν δεν λυγίζω τράβα πες τους πια κουράστηκα να ελπίζω
Μαζεύτηκαν γραπτά που με βαρένουν
Και τα σκίζω
Βρέθηκα τους δίπλα να ξυπνάω και να βρίζω
Ήταν πολλοί και σαν παιδί μου λέγανε πως δεν αξίζω
Μα είχα βρει την διαφυγή τα άσχημα να χρωματίζω
Τι ντροπή; Ερωτεύτηκα ένα κατάμαυρο σκίτσο
Μα κατάφερα απ' το μαύρο να τ' ανθίσω
Κατάφερα να δω μέσα στα μάτια περηφάνεια
Από μια μάνα που ήταν δίπλα σε όλα τα στραβά μου πλάνα
Απ' την αλάνα στη σκηνή κι απ' την σκηνή πίσω στα πάρκα
Τράβα κάψε όλα τα φράγκα όταν η τέχνη είναι για πάντα
[Chorus]
Δεν αρκούν χειροκροτήματα και στίχοι για λεζάντα
Ούτε ο κόσμος μες τα lives αν δεν με κοιτάει στα μάτια
Μικρέ μου δεν γράφω κομμάτια να τα ακούς με μπάφια ανοίξ' τα αυτιά σου και κρατά σύμμαχο για τα σκοτάδια
Είμαι ζωγράφος κι η παλέτα μου κρύβει χιλιάδες χρώματα
Πιτσιρικάς φοβόμουν και κρυβομουν στα παπλώματα
Στα ίδια αυτά παπλώματα που ενώνονταν τα σώματα
Κρύβονται τόσα μυστικά και δεκάδες ονόματα
Τα κάστρα από τουβλάκια γίναν πύργοι από κουτάκια και μπουκάλια
Για να σας δω πρέπει να πάρω κυάλια
Κι ας λέτε πως την είδα αυτή τη νύχτα δεν αντίκρισε κανείς τον Πάνο χάλια
Το σφήξιμο στο στήθος με αγχβνει
Το φάντασμα στο κέλυφος δεν έχει πια σεντόνι
Τόσα λάθη που μια συγνώμη λυτρώνει
(Ποια αγχόνη)
Αφού θα πάμε για ολικη αν αφήσω τιμόνι
Είμαι ακόμα αυτός που γνώρισες αυτός
Για κάποιους ο χαζός για μένα ο πιο σημαντικός
Μα μεταλλάχθηκε ο σκοπός
Η νύχτα κρύβει πάντα τις ατέλειες κι αυτός ήταν ο λόγος που μισήσατε το φως