06. Παγιωμένες αντιλήψεις by Trial by Error Lyrics
Παγιωμένες αντιλήψεις σαν καρφιά κολλημένα στο πάτωμα
Φτιάχνουν το δρόμο για επικοινωνία χαλασμένων σταθμών
Που εκπέμπουν παράσιτα
Πες με τεμπέλη που δεν φτιάχνω τα λόγια αυτά πιο ωραία, αλλά δεν είμαι πιο τεμπέλης από αυτούς που δουλεύουν δεκαπέντε ώρες την ημέρα για να αγοράζουνε και να πεθαίνουνε με δόσεις, ο καθένας μόνος του αγκαλιασμένος με χίλια κλισέ περί καλού και κακού, μια ηθική που πουλιέται μόνο σε μορφή μάσκας, τρόποι ευγένειας που
Συγκαλύπτουν τις άπειρες νευρώσεις. Όλοι κάνουν κριτική δίχως να γυρίσουν
Το δάκτυλο προς τον εαυτό τους, λίγο πιο προκλητικά εξυψώνονται ξεχνώντας
Πως στ' αλήθεια είναι όλοι τους απλά χυδαία μηδενικά. Οι παντομίμες της ρουτίνας
Αντικαθιστούν την επικοινωνία, επιδημία η βουβή αποξένωση κοιτάει τη λέξη
Άνθρωπος και σκάει στα γέλια, ανυποψίαστα βήματα κρυφοβατούν πάνω στα θολά
Νερά της άγνοιας. Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά αφού αυτή η ηλίθια μάζα
Θέλει να ακούσει απλή μουσική για να ξεχάσει, τι να κάνει με την δικιά μου που θέλει
Να της θυμίσει, έτσι κι αλλιώς δε θα νοιαστεί κανείς, έτσι κι αλλιώς με ενδιαφέρει μόνο
Ο εαυτός μου, είναι σαν να θέλω να σταματήσω το χρόνο, πάρτο όπως θες, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο
Παγιωμένες αντιλήψεις σαν καρφιά κολλημένα στο πάτωμα
Φτιάχνουν το δρόμο για επικοινωνία χαλασμένων σταθμών
Που εκπέμπουν παράσιτα. (x2)
Δίνουμε χειραψίες για να μην κοιταζόμαστε στα μάτια και λυπόμαστε πιο εύκολα
Όταν δεν κρατάμετον λόγο μας, δεν μιλάμε πραγματικά απλά ανακυκλώνουμε αέρα
Η κοινοτοπία των καιρών μας έγκειται στην αδυναμία μας να πούμε κάτι πέρα
Από κοινοτοπίες, δεν έχουμε κανένα να ακουμπήσουμε τα βράδια για να κλάψουμε
Αλλά κοιμόμαστε αγκαλιά με μαξιλάρι και δεν στραβολαιμιάζουμε
Ο πόνος που μας πληγώνει είναι κέρδος, ο πόνος που μας σκληραίνει κίνδυνος για ν' αρχίσουμε να ξεχνάμε, καμία επιστημονική εξήγηση δεν θα μας κάνει να νιώσουμε όπως ένα αστέρι όταν λάμπει. Είμαστε η περαστική σκιά πάνω σε βράχια που χαιδεύει
Ο ποιητής πριν αρχίσει να χτυπά σ' αυτά το κεφάλι του, τα μόνα χέρια που είδα να κάνουν θαύματα είναι αυτά των εξωγήινων σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας
Μη μου ζητάς να αφεθώ στα δικά σου. Δυστυχώς η Μόνα Λίζα διαλύεται και αποτελεί
Άλλη μια απόδειξη πως ούτε οι ψευδαισθήσεις δεν κρατούν αιώνια
Τίποτα δεν κρατάει αιώνια
Παγιωμένες αντιλήψεις σαν καρφιά κολλημένα στο πάτωμα
Φτιάχνουν το δρόμο για επικοινωνία χαλασμένων σταθμών
Που εκπέμπουν παράσιτα. (x2)
Φτιάχνουν το δρόμο για επικοινωνία χαλασμένων σταθμών
Που εκπέμπουν παράσιτα
Πες με τεμπέλη που δεν φτιάχνω τα λόγια αυτά πιο ωραία, αλλά δεν είμαι πιο τεμπέλης από αυτούς που δουλεύουν δεκαπέντε ώρες την ημέρα για να αγοράζουνε και να πεθαίνουνε με δόσεις, ο καθένας μόνος του αγκαλιασμένος με χίλια κλισέ περί καλού και κακού, μια ηθική που πουλιέται μόνο σε μορφή μάσκας, τρόποι ευγένειας που
Συγκαλύπτουν τις άπειρες νευρώσεις. Όλοι κάνουν κριτική δίχως να γυρίσουν
Το δάκτυλο προς τον εαυτό τους, λίγο πιο προκλητικά εξυψώνονται ξεχνώντας
Πως στ' αλήθεια είναι όλοι τους απλά χυδαία μηδενικά. Οι παντομίμες της ρουτίνας
Αντικαθιστούν την επικοινωνία, επιδημία η βουβή αποξένωση κοιτάει τη λέξη
Άνθρωπος και σκάει στα γέλια, ανυποψίαστα βήματα κρυφοβατούν πάνω στα θολά
Νερά της άγνοιας. Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά αφού αυτή η ηλίθια μάζα
Θέλει να ακούσει απλή μουσική για να ξεχάσει, τι να κάνει με την δικιά μου που θέλει
Να της θυμίσει, έτσι κι αλλιώς δε θα νοιαστεί κανείς, έτσι κι αλλιώς με ενδιαφέρει μόνο
Ο εαυτός μου, είναι σαν να θέλω να σταματήσω το χρόνο, πάρτο όπως θες, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο
Παγιωμένες αντιλήψεις σαν καρφιά κολλημένα στο πάτωμα
Φτιάχνουν το δρόμο για επικοινωνία χαλασμένων σταθμών
Που εκπέμπουν παράσιτα. (x2)
Δίνουμε χειραψίες για να μην κοιταζόμαστε στα μάτια και λυπόμαστε πιο εύκολα
Όταν δεν κρατάμετον λόγο μας, δεν μιλάμε πραγματικά απλά ανακυκλώνουμε αέρα
Η κοινοτοπία των καιρών μας έγκειται στην αδυναμία μας να πούμε κάτι πέρα
Από κοινοτοπίες, δεν έχουμε κανένα να ακουμπήσουμε τα βράδια για να κλάψουμε
Αλλά κοιμόμαστε αγκαλιά με μαξιλάρι και δεν στραβολαιμιάζουμε
Ο πόνος που μας πληγώνει είναι κέρδος, ο πόνος που μας σκληραίνει κίνδυνος για ν' αρχίσουμε να ξεχνάμε, καμία επιστημονική εξήγηση δεν θα μας κάνει να νιώσουμε όπως ένα αστέρι όταν λάμπει. Είμαστε η περαστική σκιά πάνω σε βράχια που χαιδεύει
Ο ποιητής πριν αρχίσει να χτυπά σ' αυτά το κεφάλι του, τα μόνα χέρια που είδα να κάνουν θαύματα είναι αυτά των εξωγήινων σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας
Μη μου ζητάς να αφεθώ στα δικά σου. Δυστυχώς η Μόνα Λίζα διαλύεται και αποτελεί
Άλλη μια απόδειξη πως ούτε οι ψευδαισθήσεις δεν κρατούν αιώνια
Τίποτα δεν κρατάει αιώνια
Παγιωμένες αντιλήψεις σαν καρφιά κολλημένα στο πάτωμα
Φτιάχνουν το δρόμο για επικοινωνία χαλασμένων σταθμών
Που εκπέμπουν παράσιτα. (x2)