01. Προ-οπτική by Trial by Error Lyrics
Αφού δεν μπορώ να μιλήσω με εικόνες όλα τα λόγια είναι μάταια
Ένα τρύπιο μπουκάλι η ψυχή μου γεμίζει για να ξεχειλίσει από συναισθήματα
Μέχρι να στερέψει και να μην τη χρειάζομαι άλλο
Νιώθω να έχω ζήσει χίλιες ζωές, κοίτα έχω μια ρυτίδα για την καθεμία και είμαι μόνο 23
Κουράστηκα ψάχνω για ομοιότητες αν και δε μοιάζω με κανέναν
Η έκτη μου αίσθηση κουφάθηκε από τους θορύβους των πόλεων και δεν την ακούω
Το alter ego μου εμφανίστηκε με ένα αίνιγμα κι αφού δεν βρήκα λύση το έκοψα στα δύο
Το ξέρω δεν κατοικώ πουθενά, τα δυο μου χέρια εκτείνονται και ξαναμαζεύονται για να επαναπροσδιορίσουν τα όρια μου. Το κεφάλι μου δεν έμεινε ψηλά επειδή δεν άντεχα να κοιτάζω ήλιο
Μπορεί να μη με άντεχε κι αυτός. Θέλω να γίνω ένα με το τίποτα για να νιώσω τα πάντα
Και αν όχι θέλω να τα βλέπω από ψηλά να καίγονται
Πάμε άλλον ένα γύρο αυτή τη φορά, θα τρέξω ανάποδα για να μην φάω τα μούτρα μου πέφτοντας
Ενοχλητικές σκιές περνούν από μπροστά μου για να μου θυμίσουν ότι υπάρχουν άνθρωποι πίσω απ' αυτές
Σ' ένα παραμύθι που δεν θέλω να διαβάσω, επειδή μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια...
Ευτυχώς μεγάλωσα, τώρα για να με δείρεις θα χρειαστείς κάτι παραπάνω απ' το να είσαι απλά ψηλότερός μου. Αν βρήκες το αδύναμο σημείο μου είναι γιατί στο έδειξα για να πατσίσω τις δικές σου αδυναμίες
Που φαίνονταν αν και προσπαθούσες να τις κρύψεις...
Η δικαιοσύνη έχασε το νόημα της όταν της ζητήσαμε να κοιτάζει μόνο στα στενά όρια του κράτους
Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου ο καθένας θα κερδίζει τη θέση του με σκέψη και ιδρώτα και θα την χάνει
Από ένα καλύτερο και νεότερο για να ολοκληρώσει εκείνος το έργο του. Οι πολλοί θα μείνουν στον πάτο επειδή δεν ξεπέρασαν τους πρώτους τους εφιάλτες...
Η ισότητα μεταξύ ανίσων είναι η μεγαλύτερη ανισότητα και εγώ απλά άνθρωπος...
Που θα πεθάνει πριν απ' αυτό το τραγούδι...
Πρώτο συναίσθημα πριν την οργή και μετά πάλι το ίδιο ...θλίψη...
Βαριά κάθονται οι λέξεις πάνω στη γλώσσα μου, γαντζωμένες σα να μην θέλουν να βγουν
Ίσως να 'χουν δίκιο, γνωρίζουν καλά τα όριά τους
Πολλά τα βιβλία που θα έπρεπε να είχα διαβάσει πριν ξεκινήσω να γράφω στίχους... άγραφο χαρτί...
Μικρή διάρκεια στην οποία νιώθω μέσα απ' το γράψιμο ελεύθερος...
Το 61ο δευτερόλεπτο...
Ένα τρύπιο μπουκάλι η ψυχή μου γεμίζει για να ξεχειλίσει από συναισθήματα
Μέχρι να στερέψει και να μην τη χρειάζομαι άλλο
Νιώθω να έχω ζήσει χίλιες ζωές, κοίτα έχω μια ρυτίδα για την καθεμία και είμαι μόνο 23
Κουράστηκα ψάχνω για ομοιότητες αν και δε μοιάζω με κανέναν
Η έκτη μου αίσθηση κουφάθηκε από τους θορύβους των πόλεων και δεν την ακούω
Το alter ego μου εμφανίστηκε με ένα αίνιγμα κι αφού δεν βρήκα λύση το έκοψα στα δύο
Το ξέρω δεν κατοικώ πουθενά, τα δυο μου χέρια εκτείνονται και ξαναμαζεύονται για να επαναπροσδιορίσουν τα όρια μου. Το κεφάλι μου δεν έμεινε ψηλά επειδή δεν άντεχα να κοιτάζω ήλιο
Μπορεί να μη με άντεχε κι αυτός. Θέλω να γίνω ένα με το τίποτα για να νιώσω τα πάντα
Και αν όχι θέλω να τα βλέπω από ψηλά να καίγονται
Πάμε άλλον ένα γύρο αυτή τη φορά, θα τρέξω ανάποδα για να μην φάω τα μούτρα μου πέφτοντας
Ενοχλητικές σκιές περνούν από μπροστά μου για να μου θυμίσουν ότι υπάρχουν άνθρωποι πίσω απ' αυτές
Σ' ένα παραμύθι που δεν θέλω να διαβάσω, επειδή μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια...
Ευτυχώς μεγάλωσα, τώρα για να με δείρεις θα χρειαστείς κάτι παραπάνω απ' το να είσαι απλά ψηλότερός μου. Αν βρήκες το αδύναμο σημείο μου είναι γιατί στο έδειξα για να πατσίσω τις δικές σου αδυναμίες
Που φαίνονταν αν και προσπαθούσες να τις κρύψεις...
Η δικαιοσύνη έχασε το νόημα της όταν της ζητήσαμε να κοιτάζει μόνο στα στενά όρια του κράτους
Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου ο καθένας θα κερδίζει τη θέση του με σκέψη και ιδρώτα και θα την χάνει
Από ένα καλύτερο και νεότερο για να ολοκληρώσει εκείνος το έργο του. Οι πολλοί θα μείνουν στον πάτο επειδή δεν ξεπέρασαν τους πρώτους τους εφιάλτες...
Η ισότητα μεταξύ ανίσων είναι η μεγαλύτερη ανισότητα και εγώ απλά άνθρωπος...
Που θα πεθάνει πριν απ' αυτό το τραγούδι...
Πρώτο συναίσθημα πριν την οργή και μετά πάλι το ίδιο ...θλίψη...
Βαριά κάθονται οι λέξεις πάνω στη γλώσσα μου, γαντζωμένες σα να μην θέλουν να βγουν
Ίσως να 'χουν δίκιο, γνωρίζουν καλά τα όριά τους
Πολλά τα βιβλία που θα έπρεπε να είχα διαβάσει πριν ξεκινήσω να γράφω στίχους... άγραφο χαρτί...
Μικρή διάρκεια στην οποία νιώθω μέσα απ' το γράψιμο ελεύθερος...
Το 61ο δευτερόλεπτο...