Kaneis den dinei mia by To sfalma Lyrics
Ωραίο είναι το μικρόφωνο
1ο κουπλέ:
Στη Ρώμη δεν υπάρχουνε καλοί και κακοί
Υπάρχουνε κακοί και λιγότερο κακοί
Δεν ψήνομαι για πλάκα να πεθάνω
Οι πάνω είναι παρανοϊκοί κι από κάτω παραπάνω
Σάπιοι θεσμοί, στημένοι από δόλο
Διατηρημένοι από αμέλεια μόνο
Αλάνι μου αξίζουμε τον κόσμο όλο
Αλλά χαρούμενα δίνουμε κώλο, yolo
Δεν ονειρεύεται ελευθερία η μάζα αυτή η βλαμμένη
Οι μισοί είμαστε δουλοπρεπείς κι οι υπόλοιποι διεφθαρμένοι
Πείτε μου τι μένει άμα το μωρό
Τη λαμογιά μαθαίνει από το γονιό
Τέρατα παραμονεύουν να φάνε το ένα το άλλο από στενό σε στενό
Κι η προσοχή σου πάρα πολύ θα θέλανε να στρέφεται αλλού
Πάντοτε ο δούλος θέλουνε να έχει κάποιον να βλέπει αφ' υψηλού παντού
Ο ελεγκτής τον επιβάτη, ο επιβάτης την καθαρίστρια
Κι εκείνη τον επόμενο και συνεχίζει η γύρα
Και δεν καταλαβαίνουμε έτσι την κοινή μας μοίρα
Πειραματίζομαι πάνω μας για το δικό μας καλό
Αλλά το καλό δεν είναι απόλυτο ούτε και σχετικό
Στο σύστημα αυτό είναι απολύτως άσχετο
Θέλουμε έλεγχο εργατικό
Φαγητό για όλους κι όχι θάνατο
Γράφω ρίμες μέσα απ' το στρατόπεδο
Αλίμονο σ' εκείνους που γελάνε εδώ
Refrain (x2):
Φωνάζω με μανία για επικοινωνία
Σε μία κοινωνία που λιώνει στην ανία
Παντού αστυνομία μας σπάει τα κρανία
Καμένη μου χημεία κανείς δεν δίνει μία
2ο κουπλέ:
Γρανάζι της μηχανής σώμα μου τηλεκατευθυνόμενο
Ζω για τα λίγα λεπτά κάθε μέρα που δίνω φωτιά στο μικρόφωνο
Τραβολογάνε το σώμα μου τσιράκια του κράτους παμπόνηρα
Ζω μάλλον για να μαζεύω νέο υλικό για να βλέπω όνειρα
Αν ήξερα τι με περίμενε, καρδούλα μου δεν θα σε πέταγα
Χαλάλι τα κλάματα που 'ριχνα δίπλα σου, τότε στον ύπνο μου γέλαγα
Μόνο αν στέκεσαι όρθιος του βάρους σου νιώθεις την πίεση
Αναρωτιέμαι αν το χάος που ζω καταστρέφει ή τρέφει την ποίηση
Πότε τελειώνουν οι στίχοι και πότε αρχίζει η φλυαρία;
Που σταματάει η αλληλεγγύη και γίνεται φιλανθρωπία;
Ξινίζεις διότι προσεύχομαι σε ένα θεό που φαντάζομαι
Θες να με κάνεις να πάψω αντί να με κάνεις να μην τον χρειάζομαι
Δεν πα να 'χεις θείο το Λάτση, εντάξει, αρκεί να συχνάζεις σε πάρκα
Θα με μετρήσουνε για ποιητή μόνο αν με δουν να βγάζω φράγκα
Η τέχνη σας με έκανε να σιχαθώ το hip hop και το Θέατρο Δρόμου
Τα σχολεία σας να σιχαθώ τα βιβλία κι οι άνθρωποι τον εαυτό μου
Refrain (x2):
Φωνάζω με μανία για επικοινωνία
Σε μία κοινωνία που λιώνει στην ανία
Παντού αστυνομία μας σπάει τα κρανία
Καμένη μου χημεία κανείς δεν δίνει μία
Γαμώ την κοινωνία
Σεβασμός και αγάπη σε αυτούς που δίνουν παρ' όλα αυτά. Γιατί δικαιολογίες μπορείς να βρεις άπειρες
Θεωρία, τέχνη και πράξη για το γαμημένο βήμα μπροστά
Ήταν η "Μασημένη Τροφή για Σκέψη"
1ο κουπλέ:
Στη Ρώμη δεν υπάρχουνε καλοί και κακοί
Υπάρχουνε κακοί και λιγότερο κακοί
Δεν ψήνομαι για πλάκα να πεθάνω
Οι πάνω είναι παρανοϊκοί κι από κάτω παραπάνω
Σάπιοι θεσμοί, στημένοι από δόλο
Διατηρημένοι από αμέλεια μόνο
Αλάνι μου αξίζουμε τον κόσμο όλο
Αλλά χαρούμενα δίνουμε κώλο, yolo
Δεν ονειρεύεται ελευθερία η μάζα αυτή η βλαμμένη
Οι μισοί είμαστε δουλοπρεπείς κι οι υπόλοιποι διεφθαρμένοι
Πείτε μου τι μένει άμα το μωρό
Τη λαμογιά μαθαίνει από το γονιό
Τέρατα παραμονεύουν να φάνε το ένα το άλλο από στενό σε στενό
Κι η προσοχή σου πάρα πολύ θα θέλανε να στρέφεται αλλού
Πάντοτε ο δούλος θέλουνε να έχει κάποιον να βλέπει αφ' υψηλού παντού
Ο ελεγκτής τον επιβάτη, ο επιβάτης την καθαρίστρια
Κι εκείνη τον επόμενο και συνεχίζει η γύρα
Και δεν καταλαβαίνουμε έτσι την κοινή μας μοίρα
Πειραματίζομαι πάνω μας για το δικό μας καλό
Αλλά το καλό δεν είναι απόλυτο ούτε και σχετικό
Στο σύστημα αυτό είναι απολύτως άσχετο
Θέλουμε έλεγχο εργατικό
Φαγητό για όλους κι όχι θάνατο
Γράφω ρίμες μέσα απ' το στρατόπεδο
Αλίμονο σ' εκείνους που γελάνε εδώ
Refrain (x2):
Φωνάζω με μανία για επικοινωνία
Σε μία κοινωνία που λιώνει στην ανία
Παντού αστυνομία μας σπάει τα κρανία
Καμένη μου χημεία κανείς δεν δίνει μία
2ο κουπλέ:
Γρανάζι της μηχανής σώμα μου τηλεκατευθυνόμενο
Ζω για τα λίγα λεπτά κάθε μέρα που δίνω φωτιά στο μικρόφωνο
Τραβολογάνε το σώμα μου τσιράκια του κράτους παμπόνηρα
Ζω μάλλον για να μαζεύω νέο υλικό για να βλέπω όνειρα
Αν ήξερα τι με περίμενε, καρδούλα μου δεν θα σε πέταγα
Χαλάλι τα κλάματα που 'ριχνα δίπλα σου, τότε στον ύπνο μου γέλαγα
Μόνο αν στέκεσαι όρθιος του βάρους σου νιώθεις την πίεση
Αναρωτιέμαι αν το χάος που ζω καταστρέφει ή τρέφει την ποίηση
Πότε τελειώνουν οι στίχοι και πότε αρχίζει η φλυαρία;
Που σταματάει η αλληλεγγύη και γίνεται φιλανθρωπία;
Ξινίζεις διότι προσεύχομαι σε ένα θεό που φαντάζομαι
Θες να με κάνεις να πάψω αντί να με κάνεις να μην τον χρειάζομαι
Δεν πα να 'χεις θείο το Λάτση, εντάξει, αρκεί να συχνάζεις σε πάρκα
Θα με μετρήσουνε για ποιητή μόνο αν με δουν να βγάζω φράγκα
Η τέχνη σας με έκανε να σιχαθώ το hip hop και το Θέατρο Δρόμου
Τα σχολεία σας να σιχαθώ τα βιβλία κι οι άνθρωποι τον εαυτό μου
Refrain (x2):
Φωνάζω με μανία για επικοινωνία
Σε μία κοινωνία που λιώνει στην ανία
Παντού αστυνομία μας σπάει τα κρανία
Καμένη μου χημεία κανείς δεν δίνει μία
Γαμώ την κοινωνία
Σεβασμός και αγάπη σε αυτούς που δίνουν παρ' όλα αυτά. Γιατί δικαιολογίες μπορείς να βρεις άπειρες
Θεωρία, τέχνη και πράξη για το γαμημένο βήμα μπροστά
Ήταν η "Μασημένη Τροφή για Σκέψη"