The Hobby : งานอดิเรก by Kanont Charnclich Lyrics
[Intro]
คนกระดกแอลกอฮอล์ร่วงหกลงเปื้อนโพดำ
แต่ฉันค้นหาเรื่องความจรรโลง แต่งเพลงแร็ปให้โฟลวนำ
แบกทัศนะที่หวานขม แม้ว่ายังหนักไม่ถึงกิโลกรรม
บางครั้งอาจติดอยู่ในห้วงมโนธรรม
งานดิเรกในความว่างมีความกว้างไม่แน่นอน
อาจโดนแทรกโดยการบ้านเป็นโจทย์ย่อยหรือมาให้ก็แค่ตอน
สอนยัญชนะ แต่ออกสอบอาจไปไกลถึงแม่กลอน
ในทุกครั้งที่เหนื่อยล้า วิธีการแก้ก็แค่นอน
[Verse 1]
ไม่รวมวันอังคาร ทั้งสัปดาห์มีคาบว่างเพียง 4 คาบ
มีการบ้านการวาดร่าง ระบายสีภาพ ในใจหมวดภาพเหมือน
ดูทรงว่าวาดยาก ต้องรีบทำเพราะหน่วยกิตไม่ปล่อยให้พล่ามมาก
งานไม่ปราณีต เป็นเหตุให้รีบกันไป
อายุ 17 ขวบกับการที่รวบแล้วยื่นส่งก็แล้วไง
ไม่ได้สนว่าคุณภาพงานจะเป็นอย่างไร
ก็แค่ได้ทำให้เสร็จๆ จึงเอาไปส่งแล้วก็แคล้วไป
ก็นั่นแหละนะ ในงานที่เร่งรีบ ที่ต้องรีบไปส่ง
รีบไปปลงกับผลคะแนนที่ออกมา แล้วยังไงอะ
[Verse 2]
ก็กลับบ้านเปิดสวิตซ์ คอมที่เคยขอจากพ่อแม่เมื่อตอนยังเด็ก
ในช่วงวัยที่เริ่มตัดแว่น เห็นภาพตรงหน้ามันพร่ามัว
เปิดไปพบกับหลายอย่างที่แพร่หลายบนอินเตอร์เน็ต
คีย์บอร์ดเป็นตัวกลางความรู้สึก ไม่มีอะไรที่น่ากลัว
มันคงเป็นบ้าชัวร์ ถ้าไม่ได้แตะของเจ๋งพวกนั้น
เหมือนซึมซับเข้ามาในสายเลือด ไม่ได้มาจากกรรมพันธุ์
แต่มันผูกติดมั่นยึดเหนี่ยวจิตใจเหมือนสายเชือก
การหมกมุ่นมันก็ดีแต่ตามมากับข้อเสียอีกหลายเรื่อง
สิ่งที่สร้างสุขส่วนบรรเทาช่วยจูงใจ
เราก็พบไม่เหมือนกันในต่างหมวด เพิ่มพูนไป
ปฎิบัติในนามสกุลกับธนบัตรสู่ป้ายราคาที่ชุลมุน
จึงใช้จ่ายโดยไม่สนวิธีการกระจัด
คอยเงินค่าขนม ผมมืออ้าต่อแม่อยู่หน้าโรงเรียนประถม
แม่ไม่ได้บอกให้ซื้ออะไรกินให้อิ่มตามเงินตราประสงค์
อยากเก็บเงินให้สำเร็จไปซื้อความสุขให้ได้มา
ตอนเด็กยังไม่มีปณิธานนี่หว่า งั้นก็ซื้อแต่ขนม
กินอิ่มเป็นสิ่งที่ชอบ ซื้ออะไรกินหลังเรียนพิเศษให้ท้องอิ่มเป็นสิ่งที่ชอบ
ปล่อยให้ลิ้นได้ลิ้มลองกับรสชาติใหม่ที่รอบ
เมื่อโตขึ้นไปคงเจออะไรใหม่ๆทำให้รู้สึกได้ใฝ่ได้ชอบ
"แต่ก็นั่นแหละนะ ความต้องการของคนเรา
พออายุเริ่มสูงขึ้นก็ต้องทำตามการดำรงเอา
มีอีกหลายเกมที่ยังไม่ทันเคลียร์ หนึ่งในสิ่งที่ตื่นเต้นก็คงเป็นเมทัลเกียร์"
[Verse 3]
เลื่อนคีย์บอร์ดให้ตรงมุม กดปุ่มเพื่อโค่นไอ้ลิงเหล็ก
โคนามิมันทำให้เราเราไม่ได้เล่น Episode ที่ 51
เกิดคำถามถึงโคจิมะ เนื้อเรื่องต่อไปจะเป็นอย่างไร อะริกะโต
เขาคงตอบ Fuck it man they fucked it up in Pachinko
ลืมเรื่องนั้นไปก่อน ในตอนหาเพลงลงโทรศัพท์
ได้ดูรายการแร็ปแบทเทิล และลงมิกซ์เทปในเมมบัญญัติ
เกิดแรงบันดาลใจ นี่คือแนวเพลงที่มีอิทธิพลและชอบมัน
กลายเป็นเริ่มให้ได้แร็ป มาเขียนเพลงมากกว่าการบ้านอีก
แน่นอนว่ายังไม่สมบูรณ์ดีแต่ก็ไม่ได้จะพาลฉีก
ในเนื้อเพลงที่ทำไม่เสร็จก็ยังคงเก็บไว้
คิดว่าอนาคตข้างหน้าก็ยังคงมีศัพท์ได้เก็บใช้
มาตั้งแต่ช่วงปิดเทอม 2 ของม.4
เพลงแรกคือจิปาถะ ไม่นึกว่าฟังอีกทีจะกรอถี่
อารมณ์ที่ถ่ายทอดออกมาก็ยังไม่ถึงขั้นพอดี
ในความนึกคิดนี้จะไม่มีคำว่าพอกันที
[Chorus]
งานอดิเรก มันยากที่ใจตัวเองจะปฎิเสธ
เรื่องราวจากต้นที่มีเหตุ ก่อนทรัมป์จะมีศึกดีเบต
มันเป็นแค่เพลงที่ไม่จำเป็นต้องตีเกรด
วุฒิของคนฟังไม่ได้กำหนดพียงแค่ปริญญาตรีโทเอก
"สิ่งที่ได้ลงมือทำเมื่อตอนเวลาว่าง
นอกจากวิดีโอเกมยังมีอะไรน่าทำในนอกเวลาบ้าง"
[Chorus]
งานอดิเรก มันยากที่ใจตัวเองจะปฎิเสธ
เรื่องราวจากต้นที่มีเหตุ ก่อนทรัมป์จะมีศึกดีเบต
มันเป็นแค่เพลงที่ไม่จำเป็นต้องตีเกรด
วุฒิของคนฟังไม่ได้กำหนดเพียงแค่ปริญญาตรีโทเอก
คนกระดกแอลกอฮอล์ร่วงหกลงเปื้อนโพดำ
แต่ฉันค้นหาเรื่องความจรรโลง แต่งเพลงแร็ปให้โฟลวนำ
แบกทัศนะที่หวานขม แม้ว่ายังหนักไม่ถึงกิโลกรรม
บางครั้งอาจติดอยู่ในห้วงมโนธรรม
งานดิเรกในความว่างมีความกว้างไม่แน่นอน
อาจโดนแทรกโดยการบ้านเป็นโจทย์ย่อยหรือมาให้ก็แค่ตอน
สอนยัญชนะ แต่ออกสอบอาจไปไกลถึงแม่กลอน
ในทุกครั้งที่เหนื่อยล้า วิธีการแก้ก็แค่นอน
[Verse 1]
ไม่รวมวันอังคาร ทั้งสัปดาห์มีคาบว่างเพียง 4 คาบ
มีการบ้านการวาดร่าง ระบายสีภาพ ในใจหมวดภาพเหมือน
ดูทรงว่าวาดยาก ต้องรีบทำเพราะหน่วยกิตไม่ปล่อยให้พล่ามมาก
งานไม่ปราณีต เป็นเหตุให้รีบกันไป
อายุ 17 ขวบกับการที่รวบแล้วยื่นส่งก็แล้วไง
ไม่ได้สนว่าคุณภาพงานจะเป็นอย่างไร
ก็แค่ได้ทำให้เสร็จๆ จึงเอาไปส่งแล้วก็แคล้วไป
ก็นั่นแหละนะ ในงานที่เร่งรีบ ที่ต้องรีบไปส่ง
รีบไปปลงกับผลคะแนนที่ออกมา แล้วยังไงอะ
[Verse 2]
ก็กลับบ้านเปิดสวิตซ์ คอมที่เคยขอจากพ่อแม่เมื่อตอนยังเด็ก
ในช่วงวัยที่เริ่มตัดแว่น เห็นภาพตรงหน้ามันพร่ามัว
เปิดไปพบกับหลายอย่างที่แพร่หลายบนอินเตอร์เน็ต
คีย์บอร์ดเป็นตัวกลางความรู้สึก ไม่มีอะไรที่น่ากลัว
มันคงเป็นบ้าชัวร์ ถ้าไม่ได้แตะของเจ๋งพวกนั้น
เหมือนซึมซับเข้ามาในสายเลือด ไม่ได้มาจากกรรมพันธุ์
แต่มันผูกติดมั่นยึดเหนี่ยวจิตใจเหมือนสายเชือก
การหมกมุ่นมันก็ดีแต่ตามมากับข้อเสียอีกหลายเรื่อง
สิ่งที่สร้างสุขส่วนบรรเทาช่วยจูงใจ
เราก็พบไม่เหมือนกันในต่างหมวด เพิ่มพูนไป
ปฎิบัติในนามสกุลกับธนบัตรสู่ป้ายราคาที่ชุลมุน
จึงใช้จ่ายโดยไม่สนวิธีการกระจัด
คอยเงินค่าขนม ผมมืออ้าต่อแม่อยู่หน้าโรงเรียนประถม
แม่ไม่ได้บอกให้ซื้ออะไรกินให้อิ่มตามเงินตราประสงค์
อยากเก็บเงินให้สำเร็จไปซื้อความสุขให้ได้มา
ตอนเด็กยังไม่มีปณิธานนี่หว่า งั้นก็ซื้อแต่ขนม
กินอิ่มเป็นสิ่งที่ชอบ ซื้ออะไรกินหลังเรียนพิเศษให้ท้องอิ่มเป็นสิ่งที่ชอบ
ปล่อยให้ลิ้นได้ลิ้มลองกับรสชาติใหม่ที่รอบ
เมื่อโตขึ้นไปคงเจออะไรใหม่ๆทำให้รู้สึกได้ใฝ่ได้ชอบ
"แต่ก็นั่นแหละนะ ความต้องการของคนเรา
พออายุเริ่มสูงขึ้นก็ต้องทำตามการดำรงเอา
มีอีกหลายเกมที่ยังไม่ทันเคลียร์ หนึ่งในสิ่งที่ตื่นเต้นก็คงเป็นเมทัลเกียร์"
[Verse 3]
เลื่อนคีย์บอร์ดให้ตรงมุม กดปุ่มเพื่อโค่นไอ้ลิงเหล็ก
โคนามิมันทำให้เราเราไม่ได้เล่น Episode ที่ 51
เกิดคำถามถึงโคจิมะ เนื้อเรื่องต่อไปจะเป็นอย่างไร อะริกะโต
เขาคงตอบ Fuck it man they fucked it up in Pachinko
ลืมเรื่องนั้นไปก่อน ในตอนหาเพลงลงโทรศัพท์
ได้ดูรายการแร็ปแบทเทิล และลงมิกซ์เทปในเมมบัญญัติ
เกิดแรงบันดาลใจ นี่คือแนวเพลงที่มีอิทธิพลและชอบมัน
กลายเป็นเริ่มให้ได้แร็ป มาเขียนเพลงมากกว่าการบ้านอีก
แน่นอนว่ายังไม่สมบูรณ์ดีแต่ก็ไม่ได้จะพาลฉีก
ในเนื้อเพลงที่ทำไม่เสร็จก็ยังคงเก็บไว้
คิดว่าอนาคตข้างหน้าก็ยังคงมีศัพท์ได้เก็บใช้
มาตั้งแต่ช่วงปิดเทอม 2 ของม.4
เพลงแรกคือจิปาถะ ไม่นึกว่าฟังอีกทีจะกรอถี่
อารมณ์ที่ถ่ายทอดออกมาก็ยังไม่ถึงขั้นพอดี
ในความนึกคิดนี้จะไม่มีคำว่าพอกันที
[Chorus]
งานอดิเรก มันยากที่ใจตัวเองจะปฎิเสธ
เรื่องราวจากต้นที่มีเหตุ ก่อนทรัมป์จะมีศึกดีเบต
มันเป็นแค่เพลงที่ไม่จำเป็นต้องตีเกรด
วุฒิของคนฟังไม่ได้กำหนดพียงแค่ปริญญาตรีโทเอก
"สิ่งที่ได้ลงมือทำเมื่อตอนเวลาว่าง
นอกจากวิดีโอเกมยังมีอะไรน่าทำในนอกเวลาบ้าง"
[Chorus]
งานอดิเรก มันยากที่ใจตัวเองจะปฎิเสธ
เรื่องราวจากต้นที่มีเหตุ ก่อนทรัมป์จะมีศึกดีเบต
มันเป็นแค่เพลงที่ไม่จำเป็นต้องตีเกรด
วุฒิของคนฟังไม่ได้กำหนดเพียงแค่ปริญญาตรีโทเอก