ΤΕΛΗ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Teloi Augoustou by EPILEKTOI (GRC) Lyrics
Βρήκα το παλιό μου στυλό
Από μένα κάτι δικό μου θα μάθεις
Αυτός που μου τον είχε κάνει δώρο πλέον δεν είναι εδώ
Αλλά θυμάμαι μου είχε πει "Ποτέ μη σταματήσεις να γράφεις"
Βλέπω τσιμέντο και ακούω τον ήχο απ'τη σπάτουλα
Ο Ιούδας είχε μόνο ένα φιλί και όμως το είδα σε τόσα μάγουλα
Άσε με απόψε να σώσω ένα φίλο μου μέσα απ'όλα τα πάνδεινα
Να τον τραβήξω όπως τον άσσο μέσα απ'τη τράπουλα
Και φθηνά πουλά, την ψυχή σου πάλι φτηνά πουλάς
Απολαμβάνεις, άλλος ένας μέσα στο πλήθος
Να θυμάσαι πάντα θα τα πληρώνεις όλα διπλά
Και στο τέλος ποτέ δεν γελάς εσύ, πάντα γελάει μόνο Εκείνος
Και σου τ'άδωσα όλα σου τ'άδωσα
Και σου τ'άδωσα γιατί τα 'νιωσα
Γιατί τότε το 'θελα τόσο πολύ, να ξέρεις ποτέ δεν μετάνιωσα
Το λες με μαράζι. Μεταβατικό στάδιο, ξέρω αυτό σε πειράζει
Πρέπει να μείνεις και εσύ σε ένα μέρος να το δεις επιτέλους να αλλάζει
Εγώ είμαι λοκάλι, είμαι γράμμα μέσα σε μπουκάλι
Δεν με νοιάζει που θα με πάει η θάλασσα που θα με βγάζει
Όποιος με βρίσκει, μ'αγγίζει
Με λέξη τη θέα ρεμβάζει
Όποιος με βρίσκει αρχίζει
Να δακρύζει όταν με διαβάζει
Τέλη του Αυγούστου
Και έχεις φύγει μακριά
Τέλη του Αυγούστου
Και έχεις φύγει ξανά
Και εδώ κάνει παγωνιά
Τέλη του Αυγούστου, Σεπτέμβρης
Εγώ παγωμένος Δεκέμβρης
Εν τέλει τι θέλεις να έχεις;
Αφού όταν το έχεις δεν ξέρεις τι θέλεις
Έχω μάθει στα λίγα που έδινες
Θρυαλλίδα εσύ ό,τι μου απέμεινες
Σαν χαλασμένη πυξίδα, χαμένος στο πέλαγος, μοιάζω νησίδα
Μπήκες σα τους διαρρήκτες να πάρεις αυτό που δεν είχες
"Το μετάνιωσα" είπες και βγήκες και έμεινα πίσω με δύσκολες νύχτες
Μου κρατούσες θυμάμαι το χέρι
Το καρτέρι να μ'έχεις στο χέρι
Βόλτες στενά στην Αθήνα
Μα εγώ ήμουν το θύμα και εσύ το μαχαίρι
Το κρεβάτι κοντά του θανάτου, καθένας με το Γολγοθά του
Ο κανένας δεν έχει κανένα, βάζει τα όρια του
Ή όλα τα κάνει δικά του
Ό,τι πόθησα, αγκάλιαζα τόσο
Που κατάφερνα να το σκοτώσω
Με ανήσυχα νιάτα μεγάλωσα
Μοιάζω με τη χειμωνιάτικη θάλασσα
Φοβάσαι να μη πληγωθείς
Πληγώνεις για να 'σαι ασφαλής
Αναλώνεις μα δεν αναλώνεσαι
Πέσαν τα φύλλα, αλλαγή εποχής
Χαμογέλασα με δύο δάκρυα
Με ξεγέλασα να προχωρήσω
Μα τα δάκρυα γίνανε λίμνη
Το πρόσωπο μου μπορώ να αντικρίσω
Μη διαγράφεις, ποτέ μη ξεχνάς
Να θυμάσαι χωρίς να πονάς
Ό,τι πήρα και πήρες αξίζει
Ό,τι κι αν γίνει η ζωή συνεχίζει
Απ'το μηδέν ξαναρχίζει
Απ'το μηδέν στα καλύτερα
Σαν την σελίδα που σκίζω, η επόμενη θα με γνωρίζει καλύτερα
Ο Δεκέμβρης σου θα 'ρθει, θα νιώσεις
Ίσως χρόνια μετά το εμπεδώσεις
ΟΛΑ 'Η ΤΙΠΟΤΑ, όχι με δόσεις
Ο μήνας με τις χιονοπτώσεις
Είσαι η μόνη που με δυναμώνει
Όσο σ'ακουω ζωντανό με κρατά
Εδώ η μουσική δυναμώνει
Και τα λόγια θα σβήσουν αργά
Τέλη του Αυγούστου
Και έχεις φύγει μακριά
Τέλη του Αυγούστου
Και έχεις φύγει ξανά
Και εδώ κάνει παγωνιά
Από μένα κάτι δικό μου θα μάθεις
Αυτός που μου τον είχε κάνει δώρο πλέον δεν είναι εδώ
Αλλά θυμάμαι μου είχε πει "Ποτέ μη σταματήσεις να γράφεις"
Βλέπω τσιμέντο και ακούω τον ήχο απ'τη σπάτουλα
Ο Ιούδας είχε μόνο ένα φιλί και όμως το είδα σε τόσα μάγουλα
Άσε με απόψε να σώσω ένα φίλο μου μέσα απ'όλα τα πάνδεινα
Να τον τραβήξω όπως τον άσσο μέσα απ'τη τράπουλα
Και φθηνά πουλά, την ψυχή σου πάλι φτηνά πουλάς
Απολαμβάνεις, άλλος ένας μέσα στο πλήθος
Να θυμάσαι πάντα θα τα πληρώνεις όλα διπλά
Και στο τέλος ποτέ δεν γελάς εσύ, πάντα γελάει μόνο Εκείνος
Και σου τ'άδωσα όλα σου τ'άδωσα
Και σου τ'άδωσα γιατί τα 'νιωσα
Γιατί τότε το 'θελα τόσο πολύ, να ξέρεις ποτέ δεν μετάνιωσα
Το λες με μαράζι. Μεταβατικό στάδιο, ξέρω αυτό σε πειράζει
Πρέπει να μείνεις και εσύ σε ένα μέρος να το δεις επιτέλους να αλλάζει
Εγώ είμαι λοκάλι, είμαι γράμμα μέσα σε μπουκάλι
Δεν με νοιάζει που θα με πάει η θάλασσα που θα με βγάζει
Όποιος με βρίσκει, μ'αγγίζει
Με λέξη τη θέα ρεμβάζει
Όποιος με βρίσκει αρχίζει
Να δακρύζει όταν με διαβάζει
Τέλη του Αυγούστου
Και έχεις φύγει μακριά
Τέλη του Αυγούστου
Και έχεις φύγει ξανά
Και εδώ κάνει παγωνιά
Τέλη του Αυγούστου, Σεπτέμβρης
Εγώ παγωμένος Δεκέμβρης
Εν τέλει τι θέλεις να έχεις;
Αφού όταν το έχεις δεν ξέρεις τι θέλεις
Έχω μάθει στα λίγα που έδινες
Θρυαλλίδα εσύ ό,τι μου απέμεινες
Σαν χαλασμένη πυξίδα, χαμένος στο πέλαγος, μοιάζω νησίδα
Μπήκες σα τους διαρρήκτες να πάρεις αυτό που δεν είχες
"Το μετάνιωσα" είπες και βγήκες και έμεινα πίσω με δύσκολες νύχτες
Μου κρατούσες θυμάμαι το χέρι
Το καρτέρι να μ'έχεις στο χέρι
Βόλτες στενά στην Αθήνα
Μα εγώ ήμουν το θύμα και εσύ το μαχαίρι
Το κρεβάτι κοντά του θανάτου, καθένας με το Γολγοθά του
Ο κανένας δεν έχει κανένα, βάζει τα όρια του
Ή όλα τα κάνει δικά του
Ό,τι πόθησα, αγκάλιαζα τόσο
Που κατάφερνα να το σκοτώσω
Με ανήσυχα νιάτα μεγάλωσα
Μοιάζω με τη χειμωνιάτικη θάλασσα
Φοβάσαι να μη πληγωθείς
Πληγώνεις για να 'σαι ασφαλής
Αναλώνεις μα δεν αναλώνεσαι
Πέσαν τα φύλλα, αλλαγή εποχής
Χαμογέλασα με δύο δάκρυα
Με ξεγέλασα να προχωρήσω
Μα τα δάκρυα γίνανε λίμνη
Το πρόσωπο μου μπορώ να αντικρίσω
Μη διαγράφεις, ποτέ μη ξεχνάς
Να θυμάσαι χωρίς να πονάς
Ό,τι πήρα και πήρες αξίζει
Ό,τι κι αν γίνει η ζωή συνεχίζει
Απ'το μηδέν ξαναρχίζει
Απ'το μηδέν στα καλύτερα
Σαν την σελίδα που σκίζω, η επόμενη θα με γνωρίζει καλύτερα
Ο Δεκέμβρης σου θα 'ρθει, θα νιώσεις
Ίσως χρόνια μετά το εμπεδώσεις
ΟΛΑ 'Η ΤΙΠΟΤΑ, όχι με δόσεις
Ο μήνας με τις χιονοπτώσεις
Είσαι η μόνη που με δυναμώνει
Όσο σ'ακουω ζωντανό με κρατά
Εδώ η μουσική δυναμώνει
Και τα λόγια θα σβήσουν αργά
Τέλη του Αυγούστου
Και έχεις φύγει μακριά
Τέλη του Αυγούστου
Και έχεις φύγει ξανά
Και εδώ κάνει παγωνιά