30.12.14 by Baba Yaga Lyrics

[Verse]
Τριάντα δωδεκάτου ένα απογεύμα Τρίτης
Σκεφτόμουν τι να κάνει ο παππούς μου ο μακαρίτης
Με κοιτούσε απο ψηλά μα χαμπάρι εγώ δεν πήρα
5 χρόνια μετά με ένα τσιγάρο και μια μπύρα

Πνίγω το πόνο μου με κλάμματα μέσα στο κρύο
Η ψυχή μου φίλε είναι ένα ματωμένο τοπίο
Όταν φτύνω τα κομμάτια ρίχνω όλα τα σαγόνια
Βλέπω την παιδικότητα να φεύγει σε βαγόνια

Δεν έχει το κομμάτι ούτε refrain ούτε couple
Ο πιο όμορφος ουρανός μου λέγαν είναι μπλε
Μέτα κατάλαβα πως με γεμίζει στην μιζέρια
Ο ούρανος γαμάει σκοτεινός όλος αστέρια

Τα ψέματα που μου λέγαν τα 'κάνα κρεμαστάρια
Για λάθη που μετάνιωσα μου πρίζουν τα παπάρια
Βρήκα το νόημα στη ζωή, φιλέ σου λένε πίπες
Ζω την καλύτερα ζωή με φίλους και με ρίμες
Μη τους ακούς αυτούς το κάνουν για κακό σου
Του λες δύο λογάκια γίνονται κάτι δικό σου
Φίλε να ερωτευτέις το αίσθημα είναι επώδυνο
Επίπονο μα τέλειο και πάνω απ'όλα ανθρώπινο

Δαίμονες του μυαλού ζαλίζουνε τον ξύπνιο σου
Δημιουργόυν τα όνειρα που, ζωγράφοι με'στον ύπνο σου
Να μάθεις όμως φίλε με πάθος και τιμή
Τα όνειρα reality μέσα σε μια στιγμή

Σας το'φερα ώμο, δίχως σταματημό
Το φτύνω καυτό με λέξεις κάνω κακό χαμό
Δεν είναι για την φήμη σε σημείο είναι ανώτατο
Οι λέξεις απ΄το στόμα μου είναι λες και 'χω αυτόματο