Taziyane by Amir Tataloo Lyrics
« تکست / متن آهنگ " تازیانه " از امیر تتلو »
[مقدمه]
تازیانه ، شلاق
چَک ، شوک
به هوش اومد ، به هوش اومد
[قسمت 1]
تازیانه های بادِ وحشی به درختای دشتِ دلم ، شده رفتنِ تو
هی میریزه هُری پایین تا میبینه جایِ خالیتو
یادت نره روزا اولتو ، یادت نره احمق گوه ، اسطوره بودم برا تو
کص خوبه بودی واسه جمع ، اما من میدونی همه نبودم
پُز خوبی میدادی با اسمِ من ، اما بهت فشار اومد چون کنه نبودم
تا وقتی عینِ تو لاشی باشم هه ، آره پُر زنِ پهلو من
تا وقتی شعورت انقده کمه ، خب منم حسّم کمه معمولاً
[همخوان]
هی میگیره قلبمو شده ، همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات میشد ، از همه ناکس تری
واسه هر کی پَر پَر زدیم پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونهه خوابش پرید
هی میگیره قلبمو شده ، همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات میشد ، از همه ناکس تری
واسه هر کی پَر پَر زدیم پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونهه خوابش پرید
[پل]
لمس موژه های یار به رویِ گونه
عجب تازیانه ی جذابی که محرومم ازش
سهم پسران جهنم تنها دختران رانده شده
از بهشت بودند و من از سهمِ خودم قهر و شدم هرزه
[قسمت 2]
خاطره که هنو هَه ، عاطفه و سپیده و رویا پیچیدن
تو هم داری تنها آب میشی نه ، شکستی حالت بده؟
بیا میکنم دلتو باندپیچی من
فکر میکنی نمیفهممت ، چون یه کمی حرفام پیچیده ان
ولی همه خوب میشن تا رو پام میشینن هه
این زمین حالش بده ، شلاقو من میخورم
آخه خوب بلدن راه مخفیا رو ، اون وحشیایی که اهلی شدن
آره تو که ادعات میشد اینی ، دیگه ببین من چی شدم
این زمستون سوزش بده پس بریم پِی برفی شدن
سفید عینِ کفِ بهشت اما هنوز بغض توو گلو منه چه زشت
آخه این روانی توو قصر هم باشه غربت تازیانه رو میزنه بهش
لش مث مرحوم توپاک ، هه بیرونم یخ توم کولاک
من شدم یه آدم آهنی ، منزوی مظلوم توو لاک
[همخوان]
هی میگیره قلبمو شده ، همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات میشد ، از همه ناکس تری
واسه هر کی پَر پَر زدیم پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونهه خوابش پرید
هی میگیره قلبمو شده ، همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات میشد ، از همه ناکس تری
واسه هر کی پَر پَر زدیم پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونهه خوابش پرید
[پل]
من از سهمِ خودم قهر و شدم هرزه
ولی دیدم دو صد هرزه روند راهِ بهشت
دو صد فرشته که شدند رانده شده
در این برزخ همیشه عقد تنهایی و عشق خوانده شده
[قسمت 3]
طبیعت سرِ لج ورداشته با من
نمیاد هیشکی حتی حرفاش به کارم
اصاً هم نمیخوام به عقب برم
از خونمون میاد فقط درداش به یادم
من پُر یه حسِ انتقامم ، پُرِ از فحش و گلایه ام
پُر گیر و گره ، اِه پُر حرف و کنایه ام
دلم حالش بده ، آتیش میفته به جونم شبا
دیشب از تنهایی انقد دود گرفتم تا جونم دراد
تو هم داری الکی مصرف میشی
نمیخنده عمیق میدونم لبات
ولی من هنوز پای حرفمم و میبینی که دارم میخونم برات
میزنه تازیانه پشتِ شلاق و شلاق پشتِ زخم
این زمینِ وحشی به من ، میزنه بدم میزنه
میزنه که وحشی بشم
میزنه جوری که انگار وقتشه بخشیده شم
همه خوبا زجر میکشن
[همخوان]
هی میگیره قلبمو شده ، همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات میشد ، از همه ناکس تری
واسه هر کی پَر پَر زدیم پروازمونو جاکش ندید
...باز از چهار صبح گذشت و این دیونهه
هی میگیره قلبمو شده ، همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات میشد ، از همه ناکس تری
واسه هر کی پَر پَر زدیم پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونهه خوابش پرید
[پایانی]
چه کَشتی ها که غرق نشدند از زیرهای خود سوراخ کرده
و چه جنگل ها که بیابان نشد از ریز تنه های خود تبر ساخته
و چه تازیانه ها که نخوردیم از زبان های خود عزیز کرده
[مقدمه]
تازیانه ، شلاق
چَک ، شوک
به هوش اومد ، به هوش اومد
[قسمت 1]
تازیانه های بادِ وحشی به درختای دشتِ دلم ، شده رفتنِ تو
هی میریزه هُری پایین تا میبینه جایِ خالیتو
یادت نره روزا اولتو ، یادت نره احمق گوه ، اسطوره بودم برا تو
کص خوبه بودی واسه جمع ، اما من میدونی همه نبودم
پُز خوبی میدادی با اسمِ من ، اما بهت فشار اومد چون کنه نبودم
تا وقتی عینِ تو لاشی باشم هه ، آره پُر زنِ پهلو من
تا وقتی شعورت انقده کمه ، خب منم حسّم کمه معمولاً
[همخوان]
هی میگیره قلبمو شده ، همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات میشد ، از همه ناکس تری
واسه هر کی پَر پَر زدیم پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونهه خوابش پرید
هی میگیره قلبمو شده ، همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات میشد ، از همه ناکس تری
واسه هر کی پَر پَر زدیم پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونهه خوابش پرید
[پل]
لمس موژه های یار به رویِ گونه
عجب تازیانه ی جذابی که محرومم ازش
سهم پسران جهنم تنها دختران رانده شده
از بهشت بودند و من از سهمِ خودم قهر و شدم هرزه
[قسمت 2]
خاطره که هنو هَه ، عاطفه و سپیده و رویا پیچیدن
تو هم داری تنها آب میشی نه ، شکستی حالت بده؟
بیا میکنم دلتو باندپیچی من
فکر میکنی نمیفهممت ، چون یه کمی حرفام پیچیده ان
ولی همه خوب میشن تا رو پام میشینن هه
این زمین حالش بده ، شلاقو من میخورم
آخه خوب بلدن راه مخفیا رو ، اون وحشیایی که اهلی شدن
آره تو که ادعات میشد اینی ، دیگه ببین من چی شدم
این زمستون سوزش بده پس بریم پِی برفی شدن
سفید عینِ کفِ بهشت اما هنوز بغض توو گلو منه چه زشت
آخه این روانی توو قصر هم باشه غربت تازیانه رو میزنه بهش
لش مث مرحوم توپاک ، هه بیرونم یخ توم کولاک
من شدم یه آدم آهنی ، منزوی مظلوم توو لاک
[همخوان]
هی میگیره قلبمو شده ، همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات میشد ، از همه ناکس تری
واسه هر کی پَر پَر زدیم پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونهه خوابش پرید
هی میگیره قلبمو شده ، همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات میشد ، از همه ناکس تری
واسه هر کی پَر پَر زدیم پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونهه خوابش پرید
[پل]
من از سهمِ خودم قهر و شدم هرزه
ولی دیدم دو صد هرزه روند راهِ بهشت
دو صد فرشته که شدند رانده شده
در این برزخ همیشه عقد تنهایی و عشق خوانده شده
[قسمت 3]
طبیعت سرِ لج ورداشته با من
نمیاد هیشکی حتی حرفاش به کارم
اصاً هم نمیخوام به عقب برم
از خونمون میاد فقط درداش به یادم
من پُر یه حسِ انتقامم ، پُرِ از فحش و گلایه ام
پُر گیر و گره ، اِه پُر حرف و کنایه ام
دلم حالش بده ، آتیش میفته به جونم شبا
دیشب از تنهایی انقد دود گرفتم تا جونم دراد
تو هم داری الکی مصرف میشی
نمیخنده عمیق میدونم لبات
ولی من هنوز پای حرفمم و میبینی که دارم میخونم برات
میزنه تازیانه پشتِ شلاق و شلاق پشتِ زخم
این زمینِ وحشی به من ، میزنه بدم میزنه
میزنه که وحشی بشم
میزنه جوری که انگار وقتشه بخشیده شم
همه خوبا زجر میکشن
[همخوان]
هی میگیره قلبمو شده ، همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات میشد ، از همه ناکس تری
واسه هر کی پَر پَر زدیم پروازمونو جاکش ندید
...باز از چهار صبح گذشت و این دیونهه
هی میگیره قلبمو شده ، همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات میشد ، از همه ناکس تری
واسه هر کی پَر پَر زدیم پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونهه خوابش پرید
[پایانی]
چه کَشتی ها که غرق نشدند از زیرهای خود سوراخ کرده
و چه جنگل ها که بیابان نشد از ریز تنه های خود تبر ساخته
و چه تازیانه ها که نخوردیم از زبان های خود عزیز کرده